ငါ့ႏွလံုးသားကုိ ငါေဖာက္ထုတ္ပစ္ခ်င္တယ္
ဒဏ္ရာဆုိတဲ့ေနရာမွာ
ခလုတ္မရွိတဲ့ မ်က္ကန္းတေယာက္ ငါ မျဖစ္ခ်င္ဘူး ။
ေတာ္ေသးရဲ႕
မင္းရဲ႔ ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ပါး မအားလပ္လုိ႔မ်ား
ငါ့မ်က္၀န္းေတြကုိ မျမင္ေလေရာ့သလား၊
ငါ့ရင္ထဲက ဘာသာစကားေတြကုိ မၾကားေလေရာ့သလား ၊
ထားလုိက္ပါေတာ့
ကမၻာမွာ
တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေရာဂါမတူတာ ငါသိျပီ။
ကုိယ့္ႏွလံုးသားကုိယ္ တရားနည္းလမ္းက်က်လိမ္ရေတာ့မယ္
လြတ္လပ္ျပီလုိ႔ ထင္ျမင္စရာအနည္းငယ္
“ဟာ” သြားတဲ့ အေတြးအေခၚထဲ ဘာေတြ ထည့္မလဲ ။
ကုိယ့္ႏွလံုးသားကုိ ကုိယ္ပုိင္ဦးေႏွာက္နဲ႔ ျပန္စမ္းၾကည့္မိခ်ိန္
လေရာင္လိမ္းထားတဲ့ စကားတခြန္းၾကားလုိက္တယ္
“ ဘ၀ဆုိတာ
အခ်စ္နဲ႔ ကလိမွ လုိင္းမိမယ့္ ေရဒီယုိလား” တဲ့ ။
ငါလုိ စကၠဴပန္းက
ရနံ႔မရွိေတာ့ မေလးစားၾကျပန္ဘူး
စိတ္မညစ္ေတာ့ပါဘူး
ဒီအျဖစ္ၾကီးထဲက ဒီအျဖစ္ေတြပါပဲ ။
ဒါေပမယ့္
ငါ့ အိပ္မက္ေသးေသးေလးကေတာ့
ဂ်ပုိးအကုိက္ခံလုိက္ရျပီ ။
No comments:
Post a Comment